Een apart begin van de dag

Het was weer eens anders wakker worden toen we onze tent openden. Het was mistig, maar het blijkt dat dit veel voorkomt in dit gebied, men noemt het de ochtendmist.
Voor ons dit is gunstig, want het scheelt meteen een paar graden minder warm om de heuvels van deze dag te beklimmen.
Twee Nederlanders die ook vannacht op de camping stonden, vertrekken eerder dan ons. Zij waren contactschuw, zij moest gisteren meteen snibbig laten weten dat zij er gelukkig niet zo lang over gefietst hadden om tot hier te komen. De hele avond verder niet met elkaar gepraat, ondanks dat ze naast ons stonden.
De tent is weer ingepakt en wij fietsen door Sarria richting Portomarin. Na Sarria begint er al meteen een klim van vijf kilometer tot 7%, later volgen er nog meer klimmetjes, want uiteindelijk moeten we weer naar 700 meter. 
Onderweg zien we de twee Nederlanders voor ons zwoegen. Bert haalt ze net voor de top in, ze zeggen geen boe of bah.
Het is mistig, dus kiezen wij voor veiligheid. Wij gebruiken onze veiligheidshesjes.
Vanaf Paradela dalen we naar Portomarin en onderweg fietsen we langs een stuwmeer. Het oude dorp hebben ze hier in 1962 onder de waterspiegel laten verdwijnen, maar niet eerder voordat ze de mooiste gebouwen steen voor steen hebben afgebroken en hogerop weer in elkaar hebben gezet.
Voorbij Portomarin blijft het 13 kilometer overwegend stijgen met enkele venijnige klimmetjes, maar wij zijn vandaag in topconditie. Bert begint zich weer helemaal de ouwe te voelen en het klimwerk gaat dus ook weer als vanouds. Gelukkig net weer hersteld voor de aankomst in Santiago.
Het wordt onderweg drukker en drukker op de Camino, met name wandelaars die ook een paar dagen meelopen naar het eindpunt en zo in aanmerking komen voor het felbegeerde Compostelaat. Niet helemaal eerlijk, maar wij hebben de regels niet bepaald.
De mist is inmiddels allang opgetrokken en het is weer een warme dag. Wij gaan vandaag overnachten in het plaatsje Palas de Rei. In ons routeboekje wordt ons het Hotel Casa Benilde aanbevolen en dit al snel gevonden, want zo groot is deze plaats niet.
Het is weer een leuke kamer voor een nacht. Inmiddels zijn we de mijlpaal 100 kilometer tot Santiago ruimschoots gepasseerd en het is zeker dat wij vrijdag in Santiago aankomen.
Van de ene kant zijn we er aan toe, maar van de andere kant heb je ook wel een beetje een gevoel van..., niet uit te leggen. Een dubbelgevoel.
Komen we in ons hotel terug van een wandeling, wie treffen we daar? Onze twee Amerikaanse vriendinnen. Blijken hun een kamer naast ons te hebben. Toeval bestaat niet.
Het oranje shirt is weer uit de tas. We gaan vanavond voetbal kijken in een gezellige bar. Er blijkt nog een Nederlandse en een Duitse mevrouw mee te kijken. Een geweldig spannende wedstrijd met natuurlijk Nederland als overwinnaar. Jammer voor Australië, maar wij zijn de beste.
Morgen weer terug naar de realiteit van de dag.